Podejście Maudsley, czyli terapia prorodzinna zaburzeń odżywiania się.

Maudsley Approach, Family-Based Therapy for Eating Disorders

Jak wspólnie pokonać zaburzenia odżywiania się?

Podejście Maudsley zostało zapoczątkowane przez Christopha Dare’a, Ivana Eislera oraz ich współpracowników badawczych z Instytutu Psychiatrii oraz specjalizującego się w zdrowiu psychicznym Szpitalu Maudsley (Maudsley Hospital) w Londynie. Tam w latach 80-tych wprowadzano to podejście i modyfikowano je w oparciu o dokonane obserwacje. Przez długi czas było one obecne jedynie w Anglii. Rozwój metody poza wyspami zapoczątkował Daniel le Grange, który w 1994 wyjechał do Stanów Zjednoczonych by wykładać na Uniwersytecie Stanford. Podejście Maudsley jest dziś wykorzystywane w wielu ośrodkach w USA, Kanadzie, Australii czy Niemczech i budzi coraz większe zainteresowanie na całym świecie.

James Lock, autor książek i podręczników na temat metody Maudsley w jednym z wywiadów stwierdził, że oprócz szukania przyczyn zaburzeń odżywiania się, należy stworzyć narzędzie, które w efektywny sposób pozwoli je kontrolować. Takim właśnie narzędziem/metodą jest opisywana w tym artykule forma terapii. Metoda Maudsley u swoich początków była tworzona w oparciu o wiedzę o anoreksji oraz jej leczenie. Dziś służy także w przypadku terapii bulimii.

Terapia Maudsley jest terapią rodzinną, czerpie z wcześniejszych metod tego pokroju, niemniej jednak jest od nich odrębna. Przez swoich założycieli często jest określana jako nurt agnostyczny, czyli taki, który zakłada, że problem zaburzeń jedzenie jest zbyt złożony, by móc orzec, że został on w pełni zgłębiony czy zrozumiany. Nie bierze strony w dyskusji na temat źródeł zaburzeń jedzenia, za cel stawia sobie stworzenia terapii/interwencji, która nie zważając na różnice perspektyw terapeutycznych, nie dyskredytuje różnych metod, ale jest w stanie zaoferować szybką pomoc.

Jednym z jej głównych wyznaczników jest to, że stara się nie brać żadnej ze stron w dyskusji na temat źródeł zaburzeń odżywiania się. Koncentruje się natomiast na przejęciu kontroli nad sytuacją, na tu i teraz.

Podejście Maudsley jest oryginalne pod tym względem, że nie definiuje kolejnego czynnika, który może powodować te zaburzenia. Nie szuka powodu, ani nie obwinia, stwierdza obecność problemu, daje każdemu w otoczeniu chorego czystą kartę i angażuje do działania. Zakłada, że powodów jest wiele, ale skoro sytuacja jest poważna, lepiej wykorzystać wszystkie możliwe środki, w tym rodzinę, by ustabilizować sytuację.

Terapia ta nazywana jest prorodzinną, osadzoną w kontekście rodzinnym (Family – Based Therapy), ponieważ z rodziny tworzy główny trzon terapeutyczny. Jest także terapią krótkoterminową, ponieważ opiera się na 15-20 spotkaniach, które odbywają się w okresie 6 -12 miesięcy. Jest wykorzystywana w przypadku osób do 18 roku życia, nastolatków mieszkających wraz z rodzicami. Jest także określana jako „evidence based” (oparta na dowodach), ponieważ jest poddawana badaniom w celu udoskonalania czy weryfikacji jej efektywności.

Posiada 3 główne cele i każdemu z nich podporządkowuje odrębny etap terapii.

Powrót do odpowiedniej wagi (Zapobieganie hospitalizacji).
Przywrócenie choremu kontroli w kwestii jedzenia.
Ustanowienie zdrowej młodzieżowej tożsamości.

Terapia Maudsley dąży do osiągnięcia tych celów poprzez stworzenie pewnego rodzaju sojuszu między rodzicami i chorym członkiem rodziny przeciwko chorobie. Głównym tematem spotkań terapeutycznych są rodzinne posiłki, które mają na celu dożywienie pacjenta oraz zaprzestanie objadania się i wymiotów w przypadku bulimii. Równie ważne jest wspieranie osoby chorej, kierowanie się empatią, a także jednogłośne stanowisko rodziców w kwestii całego procesu terapeutycznego.

W pierwszych tygodniach interwencji rodzice muszą być w pełni oddani wyzwaniu, gotowi na wielogodzinne posiedzenia przy stole, na ”wmuszanie jedzenia”. Początki są najtrudniejsze, efekty pojawiają się w miarę szybko, ale mimo tego przez prawie cały proces terapii rodzice towarzyszą swojemu dziecku przy każdym z 3 posiłków w ciągu dnia. Z badań monitorujących wynika, że około 2/3 osób z anoreksją wychodzi z choroby pod koniec leczenia, a po pięciu latach 75-90% powraca do odpowiedniej wagi.

W kolejnych artykułach będziemy kontynuować tematykę związaną z podejściem Maudsley.